Öncelikli olarak,tüm insanlığın bela ve musibetlerden kurtulmasını ve yaratan Allah’ımızın yüceliğini ve affediciliğini anlayarak yeni ve temiz bir yola girmesini niyaz ederek sözlerime başlamak istiyorum...

Öncelikle,İslam dininin en önemli kavramının dostluk ve kardeşlik olduğunu ifade etmek istiyorum...

Peygamber Aleyhisselam,bir sözünde;
“Önce refik,sonra tarik.” buyurarak dostluğun önemini bize izah ediyor...

“Önce yolda yoldaş,sonra yol.” Diyor Fethi Gemuhluoğlu...

Yine peygamberimiz a.s;
“Sevdiklerinize sevginizi izhar ediniz.” Buyurarak,bize mutluluğun ve dostluğun mahiyetini öğretiyor...

Yunus ta bir sözünde bu konuyu veciz bir şekilde ifade ediyor;
“Sevdiğimi söylemezsem,sevmek derdi beni boğar.”...

Aslında hepimizin çevresinde çok sevdiği dostları vardır,ama ne yazık ki sevdiğimizi onlara ifade edemiyoruz...

Dostluğun pekişmesinin yolu,yukarıda ifade edildiği gibi,dostlarımıza söylemektir...

Dostlarımız ve sevdiklerimiz olmasa bu dünyanın kahrı çekilir mi?

Dünya hayatı,güzel insanlarla,iyilik ve doğruluk Sahibi dostlarımızla bir anlam ifade ediyor...

Ebubekir efendimize sıddık lakabını kazandıran ve Kuran tarafından övülen özelliği nedir dersiniz?...Tabiki peygamberimiz (a.s)’a olan sevgisi ve dostluğudur...

Mekke’de,Mağarada saklandıkları anda Resulullah (a.s),uyumuştuda,yılan onu sokmasın diye ayağının tabanıyla yılan deliğini kapatmıştı...Ve yılan tarafından,ayağından sokulmuş ama o hala sesini çıkarmamış,peygamberimiz uyanmasın diye dişini sıkmışta sıkmış ama acıya dayanamayınca,gözlerinden süzülen yaşlar,peygamberimizin mübarek yüzüne damlamıştı da,Resulullah (a.s) uyanıvermişti...

Dostluğun böylesi görülmüş mü dür?
Bu nasıl bir sevgi ?

Var mı böyle fedakar dostlarımız?
Sımsıkı sarılmanın tam zamanı dostlarımıza...

Şimdilerde,musibetlerin arttığı,dostlukların sarsıldığı günümüzde,dostlarımız için tam fedakarlık zamanı...

Sözlerime Yunus Emre’nin bir dizesiyle son veriyorum;

“Dost yüzünü göremezsem,
Bu gözlerim nemdir benim”

Selam ve dua ile kalın...