Nesillerin belirsiz bir karanlığa doğru sürüklenişini ve hayatın girdabında yokoluşunu gördükçe,yüreğim sızlıyor ve tüm dünyaya haykırasım geliyor, üstad Necip Fazıl gibi;

“Durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak!
Haykırsam, kollarımı makas gibi açarak

Durun, durun, bir dünya iniyor tepemizden,
Çatırtılar geliyor karanlık kubbemizden.”

Evet,özgürlük şarkılarının söylendiği günümüz dünyasında,körpecik yavrularımız ve gençlerimiz özgürlük uğruna,tatlı hayaller uğruna,yuvalarından uçmakta ve hayatın kirli dünyasında,özgürlüğünde kaybolmaktadır….

Oysa gerçek özgürlük, anne babanın yanındadır…

Oysa gerçek mutluluk,sevdiklerinle beraber yaşamaktır…

Gerçek huzur ailededir…

Dış dünya renklidir,cazibesi çoktur…

Ama dış dünyanın mutluluğu; sahtedir,acımasızdır…

Dış dünyada, sahte gülücükler ve merhametsizlik vardır…

Dış dünyanın görünmeyen yüzünde,eğlence vardır,uyuşturucu vardır,acı vardır,gözyaşı vardır,pişmanlık vardır…

Gerçek mutluluğun yolu;özentiyi terketmektir…

Özenti,zehirli bir sarmaşıktır…

Gerçek mutluluğun sırrı,bencillliğe ve gurura son vermekte yatmaktadır…

Son pişmanlık fayda vermez…

Yolun sonu bellidir,tecrübeyi yeniden tecrübe etmeye gerek yoktur…

Anneyi,babayı dinlemek,onların korumasında yaşamak, nesillerimizi kurtarır…

Onlar, bizim kötülüğümüzü asla istemezler…

Ailemizin dışında,sosyal mecrada bize sunulan hayat sahtedir,aldatmacadır…

Yuvamıza sahip çıkalım,yuvamızdan uzaklaşmayalım…

Kendisinden ve ailesinden uzaklaşan gençler,yuvasından uzaklaşan yavru kuşlar gibi,hayatın içinde kaybolurlar,yok olurlar…

Özgürlük adı altında,kendi öz benliğinden uzak nesiller yetişiyor…

Özgürlük diye diye,sosyalleşme yalanıyla yavrularımız,kendisine yabancı bireyler haline geliyor…

Şimdilerde, özür dileme erdemliliğinden uzak,hayata küsmüş,pembe hayallerle karamsar ve egoist bir nesille karşı karşıyayız…

Güneş gibi özgür olmak istiyorum diyen bir nesil var,halbuki güneş gibi bağımlı olan kim var?

Hep vaktinde doğar,vaktinde batar…

Kendisi için çizilen yoldan çıkmaz….

Vakit geç olmadan yuvamıza dönelim…

Ümit,müminin yitiğidir,ümide sarılalım sımsıkı ve iyimser olalım…

Gururumuzu ve kibrimizi bırakalım ve kötü yolun neresinde olursak olalım,geri dönelim…

Düşmeyen,kalkmayan tek Allah’tır…

Düşmüş olabiliriz ama önemli olan hızlı bir şekilde yeniden ayağa kalkabilmektir…

Kendi güzelliğimizin farkına varalım ve yanlıştan hızlı bir şekilde dönelim…

Varoluşumuzun asıl sebebi,bizi yaratan Allah’a kulluk yapmaktır…

Savrulmaya gerek yok,Allah’a yönelelim…

Biliniz ki gerçek huzur,Allah’a kul olmaktan,ama sadece Allah’a kul olmaktan geçer…

“Kalpler yalnızca Allah'ı anmakla huzur bulur.”
(Ra'd süresi 28.ayet)

“Derdini söylemeyen derman bulamaz.”
Demiş atalarımız…

Bir bilene danışalım,büyüklerimizi dinleyelim…

Kötülüğü engelleyelim…

Kötülüğü gücümüz yettiği kadar engelleyelim;
Elimizle…
Dilimizle…
Kalbimizle…

Dünyanın gözünü bir hırs bürümüş;

Bazısı,para hırsıyla yanıp tutuşuyor…

Bazısı,haset ve kinle dolu…

Bazısı,entrika ve yalan peşinde…

Bazısı,rahat edeyim derken,başkalarının huzurunu bozuyor,yuva yıkıyor…

Bazısı,zulüm peşinde…
Eşine zulmediyor…
İşçisine zulmediyor…
Kendisine zulmediyor…

Aydınlık varken,karanlığa kürek çekmek niye…

İyilik varken,kötülük içinde yaşamak niye…

Şunu bilelim ki,kötülüğün sonu yoktur…

Su testisi su yolunda kırılır…

Haset ve kinin sonu,hüsrandır…

Allah iyilerin yardımcısıdır,Allah doğrularla beraberdir…

Bunları yazarken tabiki ümitvarım…

Her karanlığın sonunda,mutlaka aydınlık vardır…

Her zorluğun arkasından,mutlaka bir kolaylık vardır…

Duayı hayatımızdan asla çıkarmayalım…

"De ki; Eğer duanız olmasa, Rabbimin katında ne ehemmiyetiniz var." (Furkan Suresi, 77)

“Dua, dua, eller karıncalanmış;
Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış.
Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış...
Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu;
İplik ki, incecik, örer boşluğu.”
(Necip Fazıl Kısakürek)

Sakın kendini kapıp koyuverme !
Direnç göster.
Yoksa ölür gidersin,Allah korusun…

Selam ve dua ile kalın…